Ассалому алайкум қадрдон опа-сингиллар. Бугун ҳам ҳаётда кўпчилик ўзини ҳамма нарсадан ҳатто Худодан ҳам муҳим ҳисоблаши ҳақида гаплашамиз. Ҳа, атрофимизда кўпчилик ҳаётда ўзларини Худодан ҳам муҳимроқ деб ҳисоблашади. Йўқ, мен ундайлардан эмасман, дейсизми? Агар шундай ўйлаётган бўлсангиз, суҳбатимизнинг давомини эшитинг. Сизни тушунмаганларидан нолийсизми? Бошқалар сизнинг ҳис-туйғуларингиз билан ҳисоблашишини истайсизми? Сизнинг яхши ҳолатда ва кайфиятда бўлишингиз муҳимми? Кўпчилик бу ҳаётда ўзи учун маъқул ва яхши бўлган нарсаларга эга бўлишни истайди. Шайтоннинг: «Ҳаётингда энг муҳими-ўзингсан», — деган ёлғони деярли барчага таъсир қилади. Шу ёлғонга ишониб, биз бошқаларнинг ҳислари билан ҳисоблашмаймиз, Худонинг ҳаётимиздаги мақсадини ва нима учун чорлаганини унутиб қўямиз. Баъзан билсак ҳам уларни иккинчи даражага тушириб қўямиз. Агар воқеалар ва ҳодисалар биз истаганимиздек кетмаса, асабийлашамиз, бошқалар бизнинг бахтимиз ва муҳтожликларимиз учун ҳаракат қилмасалар, ҳафа бўламиз. Фақат ўзимиз ҳақимизда ўйлар эканмиз, Худони улуғлаш қаерда қолади? Ҳаворий Павлус ҳаётидаги мақсадни бир умрга аниқ тушуниб олганди. Худо биз учун эмас, биз Худо учун яратилганимизни англаган. У ҳар қандай ҳолатда ҳам хурсанд қолиш, сирини биларди. Бу сир, унинг Худо учун яратилганида эди. Шунинг учун ҳам у шундай деган: «Лекин бунга қарамай, ўз жонимни ҳам аямайман – қани энди фаолиятимни тамомлаб, Худонинг иноятидан далолат берувчи Хушхабарга гувоҳлик бермоқ учун Раббим Исодан олган топшириқни қувонч ила бажо келтира олсам.» (Ҳав 20:24) «Мен учун ҳаёт — Масиҳдир» — бу унинг шиори эди.

Coram Deo – лотинчадан таржима қилганда бу сўз «Худонинг қаршисида» деган маънони билдиради. Яқинда бир суратни кўрдим. Унда чиройли табиат манзараси тасвирланган ва пастки қисмида шундай сўзлар бор эди:

« Coram Deo

Худонинг ҳузурида,

Худонинг ҳукмронлиги остида

Ва Худонинг шуҳрати учун

ЯШАШ.»

Бир аёлга докторлар унда Шарко касаллиги ривожланаётганини айтишди. Бу хабардан сўнг ўн ой ўтиб, касаллик бутун танасига ёйилди. Бу аёл дугоналари билан суҳбатлашар экан, ҳар сафар улар учун қандай ибодат қилиши мумкинлигини сўрарди. Кейин эса бутунлай ётиб қолди. У борган сари заифлаши борар, аъзолари бирин кетин ишлаш фаолиятидан тўхтарди. Бироқ шунда ҳам ибодат қилишни канда қилмади. Уни кўргани келган дугоналарига шундай дерди: «Худо бизни шундай марҳаматлаган-ки!» Ниҳоят қишга бориб аҳволи бутунлай ёмонлашди, уни касалхонага ётқизишди, у ердан қайтиб келмади. Турмуш ўртоғининг айтишича, у умрининг охиригача бошқалар учун ибодат қилишни тўхтатмаган. У Худони ва бошқаларни севиб яшади ва шундай ўлди. Унинг ҳаётида энг асосийси Худо эди. Унинг истаги ҳам ҳудди ҳаворий Павлуснинг истаги билан бир хил эди: «…ҳар доим бўлиб келганидек, ҳозир ҳам Масиҳ менинг вужудимда улуғлансин…». Сизнинг ҳаётингиздаги ҳикояда ким асосий қаҳрамон? Худоми ёки ўзингизми?