Narrator 1 Мазкур китоб Хўшея пайғамбарнинг номи билан аталган. Хўшея пайғамбар Амос пайғамбардан кейин ваъз қилган. Унинг фаолияти шимолий Исроил шоҳлигининг қулашидан аввалги даврга тўғри келади. Исроил шоҳлиги милоддан олдинги 721 йилда қулаган. Китобнинг биринчи уч бобида Хўшеянинг оилавий ҳаёти тасвирланган. Хўшеянинг оиласи у Исроил юртида ваъз қилган хабарнинг жонли сурати эди. Худо халқи Исроилнинг бевафолигини намоён қилмоқчи бўлиб, Хўшеяга: “Фоҳиша аёлга уйлан”, — деб амр қилган. Хўшея фоҳиша аёлдан уч фарзанд кўрди. Хўшеянинг

фарзандларига Худо Исроил халқининг жазоланишини эслатиб турадиган исмларни қўйди. Худо Хўшеяга: “Бевафо хотинингни севгин”, — деб амр қилганди, чунки бу севги Худонинг бевафо Исроил халқига бўлган абадий севгисининг тимсоли эди. Китобнинг қолган қисмида Худонинг Исроил халқи билан тузган аҳдига алоҳида эътибор берилган.

Narrator 2 Бу аҳдга кўра, Худо ва Исроил халқи бир–бирига садоқатли, вафодор бўлишлари керак эди. Худо доимо аҳд шартларини бажариб келган, Исроил халқи эса ҳар сафар аҳд шартларини бузган. Улар Худонинг ёрдамига инонмай, лашкарининг кучи ва бошқа юртларнинг ёрдами билан ўзларини ҳимоя қилмоқчи бўлганлар. Бундан ташқари, бутларга сиғиниб, яхши ҳосил йиғиб оламиз, қўй–молларимиз кўпаяди, деб умидини бутларга боғлаганлар. Исроил ва Яҳудо халқлари билан Худо даъволашарди, уларни аҳдни бузишда айбларди. Улар қилган гуноҳлари учун жазосини тортишарди. Уларнинг гуноҳларига қарамай, Худо Ўз халқини севганди. Шунинг учун Худо уларни кечириб, уларга барака беришини ваъда қилди. Худонинг бу ваъдаси Исроил халқи вафодор бўлишни ўргангандан кейин амалга ошади. Яҳудо юртида шоҳлар Уззиё, Йўтом, Охоз ва Ҳизқиё ҳукмронлик қилган даврларда Исроил тахтида Йўш ўғли Ёрубом ўтирган эди. Ўша вақт мобайнида Бэри ўғли Хўшеяга Эгамиз Ўз сўзларини аён қилди.

Narrator 1 Хўшеянинг хотини билан фарзандлари

Эгамиз дастлаб Хўшея орқали гапиришни бошлаганда, унга шундай деган эди: “Бориб фоҳиша аёлга уйлан, у сенга бегона эркаклардан орттирган фарзандлар туғиб беради. Зотан, Менинг халқим ҳам фоҳишага ўхшайди. Улар Менга бевафолик қилиб, бегона худоларга сажда қилишмоқда.” Хўшея Диблайим қизи Гўмерага уйланди. Гўмера ҳомиладор бўлиб, Хўшеяга ўғил туғиб берди. Эгамиз Хўшеяга деди: “Ўғлингнинг исмини Йизрил қўй. Чунки кўп ўтмай Мен Ёҳу хонадонини Йизрил водийсида қон тўккани учун жазолайман. Исроил шоҳлигини йўқ қиламан. Ўша куни Мен Йизрил водийсида Исроилнинг камону ўқларини синдираман.” Гўмера яна ҳомиладор қиз туғди.

Narrator 2 Эгамиз Хўшеяга деди: “Қизингнинг исмини Лўрухамо, яъни ‘Раҳмдан бебаҳра’, деб қўй. Чунки бундан буён Мен Исроил хонадонига раҳм қилмайман, уларни кечирмайман. Яҳудо хонадонига эса раҳм қиламан. Мен, Эгаси Худо, уларга нажот бераман. Қиличу камон, жанг–жадал, отлару чавандозлар билан эмас, Ўз қудратим билан уларни қутқараман.” Гўмера қизини кўкракдан чиқаргач, яна ҳомиладор бўлиб, ўғил туғди. Эгамиз Хўшеяга деди: “Ўғлингнинг исмини Лўами, яъни ‘Халқим эмас’, деб қўй. Чунки Исроил халқи энди Менинг халқим эмас, Мен эса уларнинг Худоси эмасман. Аммо шундай вақтлар келадики, Исроил халқи денгиздаги қум каби бўлади, уларни на санаб, на ўлчаб бўлади. Уларга: ‘Халқим эмас’, деб айтилган бўлса, келажакда улар: ‘Барҳаёт Худонинг болалари’, деб аталади. Яҳудо ва Исроил халқлари қайта бирлашадилар. Улар ўзларига бир йўлбошчи танлайдилар. Ўз юртида туп қўйиб палак отадилар. Ҳа, Йизрилнинг куни улуғ бир кун бўлади.”