Narrator 1 Ассалому алайкум қадрдон биродар. Гувоҳликларимиз Худонинг қудрати билан содир бўлган воқеалардир. Улар ҳар биримизнинг ҳаётимизда бор ва чиндан ҳам Худованд Тирик ва Қудратли эканини бизларга эслатиб теради. Худо Ўз фарзандларининг илтижоларига қулоқ солади, аммо Ўз иродасига кўра иш тутади. Буни бир биродарнинг гувоҳлигидан билиб оласиз. У ўз гувоҳлигини шундай бошлайди, “Мен дадамни жуда яхши кўрар эдим. Ҳар бир қиз шундай дейиши мумкин. Аммо дадам билан менинг ўртамизда ота-болаликдар ҳам кўпроқ бир ришта бордек эди. Дадам мени ҳар томонлама қўллаб қувватлар ва тушунарди. Оддий яшашим, қадриятларим, баъзи нарсаларни бошқаларидан устун қўйишим аямга ёқмаса ҳам, дадам мен билан ҳамфикр эди. Қийинчиликлар ҳар бир одамнинг ҳаётида бўлади, шундай пайтларда менга далда бериш учун қўнғироқ қилиб, “Қизим, Худо сени эшитади. Сени яхши кўради, мен ҳам сени яхши кўраман”, дерди.

Narrator 2 Шундай ажойиб дадам бир куни ҳасталаниб шифохонага тушиб қолди. Аҳволи борган сари ёмонлашарди. Мен ёнида бўлмасам ҳам, ҳар куни имкон топдим дегунча бир хонага кириб, дадам учун Худодан ёлвориб сўрардим. “Худойим, ҳали дадамга хушхабар айтганим йўқ. У сени қабул қилмасдан ўлмаслиги керак. У ҳали яшаши керак”. Бир неча марта олдига бориб, Худо ҳақида сўз бошлашга ҳаракат қилдим. Аммо хонага ҳамширалар кириб сўзимизни бўлиб қўярди. Бир сафар дадамга Иброҳим пайғамбарнинг ҳаёти ва Худо унинг ўғлини қурбонликка сўрагани ҳақида сўзлаб бераётганимда, дадам, “Биламан, унинг ўғли ўлмайди”, деди. Бу гапидан ҳайратландим. Демак, дадам мен берган китобни ўқиётган экан, деб ўйладим. Касалхонага тушишидан бир неча ой олдин дадамга пайғамбарлар китобини совға қилишимни айтган эдим. У билан кўришганимизда эса менга ўша ваъдамни эслатди.

Narrator 1 Кейинги сафар борганимда олиб боришга ваъда бердим ва Муқаддас Китобни олиб бордим. Аммо дадам буни ўқишига унчалик ишонмадим. Худога шукур, дадам ўқиган экан. Ота-онам турадиган шаҳар мен турган жойдан 2 ярим соатлик йўл узоқликда. Дадамнинг аҳволи яхшиланмаётган эди, аксинча комага тушиб қолди. Мен эса бундан жуда қийналардим. Худо билан ибодатда узоқ курашдим. Мен Худодан дадамнинг жонини сақлаб қолишни, тинимсиз сўрардим. Аммо Худодан жавоб бўлмасди. Бир куни ибодатда таслим бўлдим. “Худо, дадам ҳам қийналиб кетди, агар дадамни олиб кетишинг керак бўлса, майли, олиб кет. Таслим бўламан, аммо дадам хушхабар эшитиши керак”, дедим. Кейинги сафар борганимизда комадан чиқди. Мени олдига киритишди. Бу хонада дадам билан иккимиздан бошқа яна уч киши бор эди.

Унга қандай қилиб хушхабар айтишни ўйлаб турганимда, Худованд, “Истасанг инглиз тилида айт”, деди. Дадамга инглиз тилида гапиришни бошладим, “Дада, инглиз тилида гапирсам тушунасизми? Сизга қийин эмасми?”, деб сўрадим. Дадам бош ирғиди. Унинг кўзларидан мени тушунаётгани аниқ билиниб турарди. Мен инглиз тилида дадамга хушхабар айтдим, дадам бош ирғаб тушунаётганини тасдиқлаб турарди. Сўнг охирида, “Дада, Исо Масиҳ сизнинг гуноҳингизни олиш учун қурбон бўлганига ишонасизми”, деб сўрадим. У бош ирғиди. “Уни нажоткорингиз деб қабул қилсангиз Худонинг фарзанди сифатида жаннатга кирасиз. Уни нажоткорингиз деб қабул қиласизми?”, деб сўрадим. У бор кучини тўплаб, “Ҳа”, деди. Шу бизнинг охирги суҳбатимиз бўлди. Мен кейинги воқеалар қандай бўлишини Худонинг измига қўйиб бердим. Бу суҳбатимиздан сўнг дадам яна комага тушди ва ундан қайтиб чиқмади.